نجوا با اسب

دیروز در فضای مجازی عکس و مطلبی گذاشتم. عکسی که نشان می داد من در حالی که سر اسبی را نوازش می کنم با او  در حال گفتگو هستم .قبلن هم پست هایی در حمایت از حیوانات و تحریم گوشت گذاشته بودم. تعدادی با عقیده ی من آشنایی داشتند. ولی این مطلب راجع به گیاهخواری مزمت گوشتخواری نبود. ولی نوعی حمایت از حیوانات را بیان می کرد.بنابراین عکس العمل و تاثیرمتفاوتی از سوی بینندگان در پی داشت. تعدادی از دوستان تشویق و ترغیب و تحسینم کردند. بعضی تایید کردند و برخی تا حدودی با آن موافق بودند و در مورد تحریم گوشت پیشنهادشان این بود که ( مصرف کن ولی اصراف نکن ). ( بخور ولی اندازه نگهدار).  نام نوشته را گذاشتم "نجوا با اسب "متنش این بود:

(توچه گناهی کردی که من باید سوارت بشم؟ ! تو از ترست به من سواری می دی والا زور ده تای من به تو نمی رسه. بعد از اون اتفاق،وگذاشتن پلاتین توی لگن خاصره ام توبه کردم که دیگه سوار هیچ اسبی و یا هیچ حیونی نشم . این بارم به خاطر سریال ایلدا بود که توبه شکستم اگه تا حالا سوارتون شدم ازتون معذرت می خوام. منو ببخشید.)

یکی از  دوستان عزیز و گرانقدر و نویسنده و خبرنگاران پیشکسوت نوشته نوشته بود:

( آقای خان..(منظورش از خان نقشی بود که من در سریال ایلدا بازی می کردم) .اسب با سوارش اسبه.این منظر بهره کشی از مخلوقات مثل یه چیزائیه که مخ آدم تاب بر می داشت. از سخنوری وپشت پسله گی(؟). تمام  تاریخ بشر روی زین اسب ها با سوارانشون رقم خورده. تمام فتح ها و شکست ها به موی اسبی بند بوده تمام شاهنامه ی فردوسی به رخش و سوارش بنده به نظر بنده شما با این احساسات رقیق اگر شمع آجینتون هم می کردن نباید توبه می شکستید به کار فرما می گفتید منو سوار یه اسب چوبی کنید.بعد با تروکاژبگید روی کول اسب واقعی ام. هژیرخان اشک ما رو در آوردی شما.)

به این دوست عزیز می گویم: من به عنوان بازیگری در این رده و موقعیت که نمی توانم به تهیه کننده و کارگردان بگویم اسب چوبی برایم تدارک ببینند . البته در همین ایران در سریال مختارنامه برای شخصیت مختار یک بدل شبیه او با گریم متبحرانه ی آقای اسکندری تهیه دیدند و برای مواقعی که باید دوربین نماهای  نزدیک ترازچهره اش می گرفت (کلوزآپ) یک اسب چوبی بدون پا و نیمی از بدن اما با سرو یال و گردنی بسیار شبیه واقعیت ساختند. خب البته او نقش اول را در این سریال به عهده داشت اما برای هر بازیگری و هر نقشی چنین خرجی نمی کنند.  

حالا ما برای فیلم تاریخی بازی کردن سوار اسب می شویم و ازش انتظار داریم به فرمان ما باشد کتکش می زنیم که سواری بدهد، وقتی گفتند صدا، دوربین، حرکت . او هم مطابق میل کارگردان حرکت کند و سوارش را به مقصد سناریو وکارگردان برساند اگر سرپیچی کرد کتک بخورد. اگر بازیگر نتوانست اسب را تحت فرمان خود درآورد، باید بیاید پایین و مهتر سوارش بشود و با پاشنه ی پایش چنان به شکمش اسب بزند که درد تو شکم  بیچاره بپیچد.یا با یک چوب یا شلاق گلفت بزند به کفل اسب نگون بخت که دردش بگیرد و فرمان ببرد. بیچاره هرکاری هم می کند رهایی از این گردن بند(دست جلو و دهنه ) ممکن نیست، چون آدمیزاد فهمیده است که تنها نقطه ضعف این حیوان در گردنش است، دهنه که به او بزنی از درد لب و دهان و ضعف گردن به فرمان میشود که از ترس فشارسوار  به دهنه، و زدن مهمیز به شکم و شلاق به ران حیوان فرمان ببرد.

درست است که می گویند  تمام تاریخ گذشته بشر با اسب و روی اسب گذشته اما انسان خیلی وقت است که از خوراک جویی گذر کرده دیگر وسیله نقلیه اش اسب و استر نیست.بلکه موشک قاره پیما، سفینه های فضایی است.استثمار حیوانات از خوی حیوانی ما نشات می گیرد که هنوزاز وجودمان رخت بر نبسته و ما به خود حق می دهیم که تفنگ به دست بگیریم و به کوه و کمر برویم و آهو و کبک و کل شکار کنیم. یعنی موجودی بینوا را از هستی ساقط کنیم فقط  برای اینکه از شکارلذت ببریم و گوشتش را بخوریم و پز بدهیم که چه شکارگر ماهری هستیم.اسب بیچاره اگر زبان داشت خیلی حرف داشت که به ما انسان ها بزند. حالا چون در انتخابی اتفاقی عاقل تر از آنها شده ایم باید آنها را از زندگی کردن، بچه دار شدن، چریدن آزاد، محروم کنیم چون عاقل تر از آنها هستیم و به سلاح کشتار دقیق و سریع آنهادست یافته ایم؟!!

هر یک از این حیوانات مثل خود ما  احساس دارند. می خواهند درطبیعت زندگی کنند و از زندگی مثل ما لذت ببرند . می خواهند در طبیعت باشند و از قوانون خود طبیعت بهرمند شوند.اما ما انسان های عاقل به خود حق می  دهیم که سرشان را ببریم پوستشان را بکنیم و قیمه قیمه شان کنیم و بخوریم.

اسب فقط  از ترس برای لذت ما سواری می دهد. تکثیرمیشود، خرید و فروش میشود، مسابقه داده میشود، درمسابقه سر تند ترین و چابک ترینش جایزه گذاشته می شود و قمار بازان سرش شرط بندی می کنند. نژاد های مختلف را باهم جفت می کنند و ازش کره می گیرند که به بیشترین قیمت بفروشند که این بده بستان برای خودش بازاری شده !!.

گورکی در ترسیم آرزوهایش برای انسان گفته : ( انسان چه طنین غرور آمیزی) او مثبت اندیش و خوش خیال بود.او فکر می نمی کرد که روزهایی مثل امروز می رسد که موجودی به نام انسان در کره زمین این قدر به خواستگاه و محیط زیست خودش و به حیوانات دیگر این قدر بی رحمی و بی حرمتی کرده و صدمه بزند.اگر گورکی زنده بود حرف خود را در باره انسان پس می گرفت.