هنرها سراسر به گفتار نیست
دو صد گفته چون نیم کردار نیست.
اسدی
خبرنامه شماره نهم انجمن بازیگران خانه تئاتر
کار کوچک هم کار است
"یا همه چیز یا هیچ چیز" این تفکری است که از روزگاران قدیم در جامعه و در هر مجموعه ی درحال رشد ، حامیان و مخالفانی داشته و هنوز دارد . در مجموعه ی نوپای ما نیز طرفدارانی دارد. می گویند:"وقتی پول نداریم ، چرا کار کنیم ؟!" یا اگر قرار است کارهایی از قبیل : ترتیب هر ساله ی "جشن بازیگر"، داشتن" نشریات "، انجام "همایش" های مختلف و تشکیل کلاس های آموزشی و غیره ، که به دلیل نداشتن پول ، قطعا ضعیف انجام می گیرد ، بهتر است انجام ندهیم . صبر کنیم، زمانی که شرایط دلخواه ، انجام کامل آن را میسر ساخت ، آنگاه مبادرت به انجام این قبیل کارها کنیم و نتیجه می گیرند :" انجام ندادن ، بهتر از انجام دادن کار کوچک و یا ضعیف است" در واقع این دوستان ذهنا همه چیز را کامل می خواهند . بیان چنین تفکری اگر چه قرین دلسوزی باشد ، اگر چه با کمال حسن ذن ابراز شده باشد ، چهره و اندامی شکیل و حق به جانب ولی کنه و مضمونی نا به جا دارد.چرا حق به جانب و شکیل ؟ زیرا ، جلوه ی ظاهری اش در برخورد نخست ، خوشایند ، باور پذیر ، و برای شنونده قانع کننده جلوه می کند . نا بجاست ، زیرا به راحتی میدانی برای سوء استفاده و عرصه ی مناسبی برای عرض اندام تنبلی و کاهلی و از زیر کار شانه خالی کردن ها فراهم می سازد. و از همه مهم تر ، کسانی را به مراد نزدیک می کند که با حاصل کار و یا اساسا با خود صورت مساله مخالفند.!
کیست که نداند انجام هر کاری با دست خالی و یا دست کم با صرف کمترین هزینه کارستان است ، والا انجام هر برنامه ای با داشتن یک سازمان قوی و پول فراوان که هنر نیست ! پیروی از اندیشه ی" یا همه چیز یا هیچ چیز" ما را به آن جا می رساند که از ترس این که مبادا مورد انتقاد قرار گیریم و بزرگانمان ضعف و خطا هایمان را ببینند و به ما خرده بگیرند ، و یا این که امکان دارد کارمان موفق نباشد و مورد توجه قرار نگیرد ، ای چه بسا بیکار ،دست روی دست ، منتظر فرصت های طلایی که – هیچگاه به دست نخواهیم آورد – بنشینیم و یا توقع داشته باشیم که کارها خود به خود راست و ریست شود ! درحالی که زمان را به سرعت از دست داده ایم در این اوضاع، دیر نخواهد بود که اقرار کنیم ، ای کاش ، این کار را انجام می دادیم . یا افسوس بخوریم که اگر فلان کار را کرده بودیم ، چنین و چنان می شد. !
منظره به روشنی روبروی ماست ، برای جلو رفت مجموعه خود و برای احتراز از هرگونه "ای کاش" و"اگر" های احتمالی آینده ، بدون "خوشبینی" ساده انگارانه و بی" هراس" افراطی ، باحوصله و پشتکار ، هر برنامه ای را ، ولو کوچک ، و یا حتی ضعیف که " سمت و سوی درستی" در مجموع خود دارد ، بی فوت وقت انجام دهیم ، اما چشم و گوش خود را عادت دهیم تا برای خرده گیری ها باز باشد.، و در صدد رفع نواقص ، مدام باشیم.
