عکاس خدامی


نامه به کارگردان خدای کشتار ( علیرضا کوشک جلالی )دی ماه ۱۳۸۷ 

سلام

در همه محافل تئاتر ی صحبت از کارتوست . بگذر از آن ها که حسودی می کنند . ولی تو کارت را ادامه بده  و حاسدان را به حال خود بگذار تا در رشک خود بسوزند. کارتو درست است . به تو تبریک می گویم

نمایش چند شبی تعطیل است .  دلم چه تنگ شده . برای همبازی های خوبم . برای نفس تماشاگران . برای نگرانی هرشبم قبل از اجرا و برا ی عرق ریزان شادی که  پس از اجرا دارم  . نگرانی برای این که از خط خارج نشوم و پیش وجدان خود روسیاه نگردم  . تونیستی . ولی رهنمود هایت همراه من است . تمام سعی ام را می کنم که آن ها را  به درستی انجام می دهم .

لباس ها یم را به خانه بردم و شستم . امشب اتو می زنم . برای روز یکشنبه هم ساعت ۴ تمرین داریم تا قبل از اجرا یک بار مرور کنیم . 

برای چهارمین بار به هیا ت مدیره انجمن بازیگران خانه تئاتر انتخاب شدم . پورحسینی رفت .بهزاد فراهانی آمد .  ریاست انجمن را به او سپردیم . من معاون او هستم. مانند گذشته در پست روابط عمومی انجمن خدمت می کنم . عمده ترین کارم . برگزاری ورک شاپ ها جلسات آموزشی و نشریه است که یک نمونه اش خود تو در آن شرکت مفیدی داشتی . میدانی که گزارش آن دو روز را یکی از دوستان در     “کارگزاران     “چاپ کرده ومن می خواهم آن را درخبرنامه مان چاپ کنم . اصل روزنامه را هم برایت نگهداشته ام.

اخیرا سمیناری برای ایجاد تئاتر خصوصی به راه انداخته اند . و از هنر مندان هم اظهار نظر می خواهند . پرسش نامه ای به من دادند و من هم در موافقت با ایجاد تئاتر خصوصی آن را پرکردم . نظرات متفاوتی هست عده ای می گویند تئاتر خصوصی تئاتر ما را به سوی لاله زار خواهد برد. بعضی می گویند گونه های تئاتر خصوصی در ارو پا می تواند الگوی خوبی باشد .بعضی می گویند بخش خصوصی قادر نیست تئاتر را اداره کند چون نمی تواند جوابگوی هزینه های تولید تئاتر باشد . به هر حال  نیت پشت این گفتگو ها هرچه باشد ، حاصلش  نوعی روشنگر ی را دامن می زند که اساسا تئاتر چگونه می تواند اداره شود و آیا تئاتر صرفا دولتی جواب گو هست ؟ اولا می خواهم در این ارتباط یک مقاله اختصاصا برای خبرنامه ی انجمن بازیگران  بنویسی تا ما آنرا برای همه اعضاء انجمن خود به چاپ برسانیم .